Mobilne mreže su takođe poznate kao mobilne mreže. Sastoje se od "ćelija", koje su površine zemlje koje su tipično heksagonalne, imaju najmanje jedan primopredajni toranj ćelije unutar svog područja i koriste različite radio frekvencije. Ove ćelije se povezuju jedna na drugu i na telefonske prekidače ili centrale. Tornjevi se povezuju jedni s drugima kako bi predali pakete signala-podataka, glasovnih i tekstualnih poruka-u konačnici donoseći ove signale mobilnim uređajima kao što su telefoni i tableti koji djeluju kao prijemnici.
Provajderi koriste tornjeve jedni drugih u mnogim oblastima, stvarajući složenu mrežu koja nudi najširu moguću pokrivenost mrežom pretplatnicima.
Donja linija
Mnogi mrežni pretplatnici koriste frekvencije mobilnih mreža u isto vrijeme. Tornjevi i mobilni uređaji manipulišu frekvencijama tako da mogu koristiti predajnike male snage za pružanje svojih usluga uz najmanju moguću smetnju.
3G, 4G i 5G mreže
Mobilne mreže su evoluirale kroz niz generacija, od kojih svaka predstavlja značajna tehnološka poboljšanja u odnosu na prethodne generacije. Prve dvije generacije mobilnih mreža prvo su uvele analogni glas (1G), a zatim digitalni glas (2G). 1G GPRS i 2G EDGE na GSM mrežama kao i 2G CDMA mreže dozvoljavale su podatkovne veze iako su bile veoma spore.
Sljedeće generacije podržavale su proliferaciju pametnih telefona uvođenjem podatkovnih veza (3G) i omogućavanjem pristupa internetu. Mreže 4G usluga poboljšale su podatkovne veze, čineći ih bržim i boljim za pružanje veće propusnosti za upotrebu kao što je streaming.
Najnovija tehnologija je 5G mreža, koja obećava još veće brzine i veći propusni opseg u poređenju sa 4G, uz smanjenje smetnji sa drugim obližnjim bežičnim uređajima. Tamo gdje 4G koristi frekvencije ispod 6 GHz, novije 5G mreže koriste signale kraće valne dužine sa mnogo višim frekvencijama, u rasponu od 30 GHz do 300 GHz. Ove frekvencije obezbeđuju veći propusni opseg i omogućavaju da signali budu usmereniji, čime se smanjuju smetnje.
Obećanje vrlo velikih 5G bežičnih brzina otvara mogućnost zamjene tradicionalnih žičanih veza u vašem domu, kao što je kabelska, bežičnom, čime se uvelike proširuje dostupnost pristupa brzom internetu.
Donja linija
Provajderi mobilnih usluga u SAD-u su u rasponu od malih, regionalnih kompanija do velikih, dobro poznatih korporacija u oblasti telekomunikacija, kao što su Verizon Wireless, AT&T, T-Mobile, US Cellular i Sprint.
Vrste mobilnih mreža
Mobilne tehnologije koje koriste veliki provajderi mobilnih usluga variraju, a mobilni uređaji su napravljeni da koriste tehnologiju predviđenog operatera i regiona. Dvije glavne mobilne tehnologije koje se koriste su Globalni sistem za mobilne komunikacije, koji je međunarodni standard, i Code Division Multiple Access, u vlasništvu Qualcomm-a. GSM telefoni ne rade na CDMA mrežama, i obrnuto. Long-Term Evolution je baziran na GSM-u i nudi veći kapacitet i brzinu mreže.
Verizon, Sprint i US Cellular koriste CDMA tehnologiju, dok AT&T, T-Mobile i većina drugih provajdera širom svijeta koriste GSM. GSM je najraširenija tehnologija mobilne mreže na svijetu.
GSM vs. CDMA mobilne mreže
Prijem signala, kvalitet poziva i brzina zavise od mnogih faktora. Lokacija korisnika, dobavljač usluga i oprema igraju važnu ulogu. GSM i CDMA se ne razlikuju mnogo po kvalitetu, ali način na koji rade.
Sa stanovišta potrošača, GSM je praktičniji jer GSM telefon prenosi sve podatke korisnika na SIM kartici koja se može ukloniti; Za promjenu telefona, korisnik jednostavno zamjenjuje SIM karticu u novi GSM telefon i on se povezuje na GSM mrežu provajdera. GSM mreža mora prihvatiti bilo koji telefon kompatibilan sa GSM-om, ostavljajući potrošačima priličnu slobodu u pogledu izbora opreme.
CDMA telefoni se, s druge strane, ne prenose tako lako između operatera. CDMA operateri identifikuju pretplatnike na osnovu sigurnih lista, a ne SIM kartica, i samo odobreni telefoni su dozvoljeni na njihovim mrežama. Neki CDMA telefoni koriste SIM kartice, ali one su u svrhu povezivanja na LTE mreže ili radi fleksibilnosti kada se telefon koristi izvan SAD
GSM nije bio dostupan sredinom 1990-ih kada su neke mreže prešle s analogne na digitalnu, pa su se zaključale na CDMA-u to vrijeme, najnapredniju tehnologiju mobilne mreže.
